- BEDENDEKİ DUYGULAR

BEDENDEKİ DUYGULAR

Beden denizinde hayat gemisiyle bir yolculuğa çıkar tüm duygular. Hepsinde derin bir sessizlik hâkim. Bu sessizliği ilk bozan; bilgisiyle övünen AKIL:

— Arkadaşlar! Hayat gemisiyle selametle sahile çıkmanın yolu bende gizli, beni bu geminin kaptanı yaparsanız bilgimle bunu başarabilirim. Bilirsinizki bilgide üstüme yoktur!

Bir homurtu başlar duygular arasında. Bu homurtunun arasından tok bir ses duyulur .. Ses TECRÜBEYE aittir:

— Dur bakalım akıl efendi! Ben TECRÜBE olarak senden daha net bilgilere sahibim. Biliyorsunuz ki benim bilgilerim sınanmış bilgiler. Yanımda lafın olmaz. Bu sebeple bu geminin dümeni bana emanet edilmeli.

Homurtular fısıltılara dönmeye başladığında ince bir ses duyulur.VİCDAN tüm duyguların bakışları altında konuşmaya başlar:

— Sesime kulak verene hep doğruları söylerim, hayat hakkındaki hükümlerim açıktır. Bu gemiyi iyi yönetebilirim.

Bir kahkaha kopmuş bu sözlerin ardından. NEFİS bu kahkahasıyla tüm duyguları ürpertmiş:

— Ben varken seni dinleyen ne kadar az olur bilmiyor musun Vicdanım? Beden denizinin en sevilen, en çok sözü dinlenilen sakini ben değil miyim? Hayatın her anında kendimi hissettiririm. Gel sen de takıl bana, hayatını yaşa! Fazla da kâle alınmıyorsun ne de olsa? Bu gemiyi en iyi ben yönetirim.

“Olur mu canım” diyerek MUHABBET söze karışmış:

— Eğer ben varsam sana söz söylemek düşer mi? Canlarım söyleyin! hepinizle bir bağım yok mu? gömülürler…